ای اس دی یا سندرم آسپرگر

علائم آسپرگر

نشانگان آسپرگر از دوران کودکی خودش را نشان می‌دهد. اگر مادر یا پدر فرزندی باشید که دارای نشانگان آسپرگر باشد، متوجه خواهید شد که او در برقراری ارتباط چشمی دچار مشکل می‌شود.

همچنین کودک شما در مواقعی که میان هم‌سن‌وسالان خود قرار می‌گیرد، دچار مشکلاتی از لحاظ برقراری ارتباط می‌شود.

گاهی اوقات او نمی‌تواند یا نمی‌داند چه بگوید در حالی که هم‌سالانش به راحتی لب به سخن باز می‌کنند.

او همچنین به نشانه‌های اجتماعی که هم‌سالان خودش آن را درک می‌کنند، بی‌توجه است. از جمله این موارد می‌توان به زبان بدن و همچنین تشخیص عواطف از روی صورت اشاره کرد. برای مثال او از درک عصبانیت مخاطب که با تکان دادن دست یا پا آن را ابراز می‌کند، عاجز است.

علامت دیگر برای اینکه متوجه شوید کودک دارای نشانگان آسپرگر بوده، کاهش شیوه‌های بیان احساسات است.

گاهی که باید بخندد، هیچ واکنشی ندارد و زمانی که باید با احساس سخن بگوید، همانند آدم‌آهنی فقط کلمات را بدون هیچ احساسی به زبان می‌آورد.

اگر فرزند شما دارای نشانگان آسپرگر باشد معمولاً بیشتر مواقع در مورد خودش صحبت می‌کند و تأکید زیادی روی مطالب و موضوعات مورد علاقه خود دارد.

ممکن است علاقه و تعریف از خودش را بارها و بارها تکرار کند. در مجموع می‌توان گفت که دارندگان نشانگان آسپرگر به تکرار کردن یک حرکت علاقه زیادی دارند.

او همچنین از تغییر چنان خوشش نمی‌آید و ترجیح می‌دهد که هر روز یک غذای خاص به عنوان صبحانه بخورد. این کودکان در مدرسه با تغییر کلاس به کلاس یا محله به محله ممکن است دچار افت تحصیلی شوند. 1
 

علل سندرم آسپرگر

علت دقیق سندرم آسپرگر مشخص نیست، اما به‌ نظر می‌رسد که این عارضه بر اثر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی که موجب تغییراتی در تکامل مغز می‌شوند، به وجود می‌آید.

از آنجایی که سندرم آسپرگر می‌تواند در نسل‌های بعدی یک خانواده نیز ادامه پیدا کند، گفته می‌شود که برخی موارد آن دارای زمینه‌های ارثی است.

عده‌ای از پژوهشگران معتقدند که عوامل محیطی در اوایل دوران بارداری می‌توانند در ایجاد سندرم آسپرگر مؤثر باشند، اما این باور هنوز ثابت نشده است.

ناهنجاری‌های مغزی نیز شاید با سندرم آسپرگر در ارتباط باشند. همچنین پژوهشگران از طریق تصویر برداری‌ های پیشرفته‌ی مغزی متوجه تفاوت‌های ساختاری و کارکردی در نقاط خاصی از مغز مبتلایان به سندرم آسپرگر شده‌اند. 2


 

تشخیص علائم آسپرگر

اگر علائم مشابه آنچه گفته شد در کودک خود مشاهده کردید، بهتر است به یک متخصص مراجعه کنید که حیطه کاری او در زمینه ASD باشد.

از جمله مهم‌ترین تخصص‌ها که می‌توانند به شما کنند:
 

روانشناس

او مشکلات رفتاری و احساسی را تحت نظر و درمان قرار می‌دهد.
 

متخصص مغز و اعصاب

شرایط مغز را تحت بررسی و درمان می‌گیرد.
 

پزشک متخصص اطفال

قدرت تکلم و همچنین مشکلات گفتاری کودک را بررسی و میزان رشد او را ارزیابی می‌کند.
 

روان‌ پزشک

متخصص در مشکلات سلامت روانی است و می‌تواند دارو برای درمان کودک تجویز کند.

این شرایط ممکن است در برخی موارد با همکاری چند متخصص درمان شود. به این معنی که بیش از یک پزشک برای درمان و مراقبت از کودک نیاز است.

دکتر یا متخصصی که به آن مراجعه کرده باشید از شما سؤالاتی در مورد رفتار کودکان می‌کند که بهتر است از قبل برای آن‌ها جواب‌های مشخصی داشته باشید.

از جمله این که:

کودک شما چه علائمی دارد و چه موقع برای اولین بار متوجه تغییر رفتارش شدید؟

کودک شما چه زمانی حرف زدن را شروع کرد و ارتباطاتش چگونه است؟

آیا او روی یک موضوع یا شی‌ متمرکز می‌شود؟

آیا او دوستان زیادی دارد و در ارتباط برقرار کردن با آن‌ها مشکلی ندارد؟

سپس او فرزند شما را در موقعیت‌های تشخیصی و آماری خاصی از لحاظ ارتباطی و رفتاری قرار خواهد داد تا اطمینان پیدا کند که نشانگان ASD در او وجود دارد. 1
 

عوارض سندرم آسپرگر

سندرم آسپرگر عوارض زیادی به‌ همراه ندارد. گاهی عوارض موجود به‌ خاطر ابتلا به شرایطی زمینه‌ ای که سایر مشکلات کارکردی را سبب می‌شود، بروز می‌کنند و در مواردی نیز از تیک‌ هایی که بر اثر خود بیماری ایجاد می‌شوند، ریشه می‌گیرند.

شایع‌ترین عوارض ناشی از سندرم آسپرگر عبارت‌اند از:
 

مشکلات حسی

برخی مبتلایان به سندرم آسپرگر دچار اختلال حساسیت حسی می‌شوند و در نتیجه حواس‌شان تشدید یا تضعیف می‌شود.

این اختلال روی درک صداها، نورهای روشن، بوهای قوی و همچنین درک بافت غذا تأثیر می‌گذارد.
 

سایر عوارض مرتبط با سندرم آسپرگر

کودکان کم‌ سن‌ ِمبتلا به سندرم آسپرگر اغلب به‌طرز غیرمعمولی فعال هستند. همچنین سندرم آسپرگر در اوایل بزرگسالی می‌تواند زمینه‌ساز بروز اضطراب و افسردگی شود.

سایر عوارض مرتبط عبارت‌اند از: اختلال کم‌توجهی‌-‌بیش فعالی (ADHD)، افسردگی به‌ویژگی در سنین بالاتر، اختلالات تیکی مانند سندرم تورِت، اختلالات اضطرابی و اختلال وسواس فکری‌-‌عملی (OCD). 2

درمان سندرم آسپرگر

تشخیص دقیق بیماری می تواند در درک بهتر چالش هایی که بیمار با آن روبرو است موثر باشد. هیچ درمانی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد.

با این حال، طیف وسیعی از روش های درمانی می توانند به بیمار کمک کنند تا رفتار خود را برای رسیدن به نتیجه اجتماعی بهتر وفق داده و با اضطراب مقابله کند و خطر انزوای اجتماعی را کاهش دهد. درمان اغلب براساس علائم خاص کودک انجام می شود.

گزینه های درمانی سندرم آسپرگر عبارتند از:
 

مهارت های تحصیلی و آکادمیک

کودک مبتلا به AS می توانند از حمایت آموزشی بهره مند شود. اهداف از آموزش مهارت های تحصیلی در این کودکان شامل سازماندهی یادداشت ها، مدیریت مشق شب و رفع نیازهای کودک می باشد.
 

آموزش مهارت های ارتباطی

گفتار و زبان درمانی می تواند به فرد در یادگیری نحوه شروع و حفظ مکالمه کمک کند.
 

درمان شناختی رفتاری (CBT)

درمان شناختی رفتاری به فرد می آموزد که احساسات خودش را کنترل کند و علایق وسواسی و رفتارهای تکراری را کاهش دهد.
 

اصلاح رفتار

اصلاح رفتار در بیماران مبتلا به سندرم آسپرگر شامل آموزش هایی لازم برای حمایت از رفتار مثبت و کاهش رفتارهای ناکارآمد و نامناسب در فرد است.
 

کاردرمانی یا فیزیوتراپی

این روند های درمانی می تواند به افرادی که در ادغام حسی یا هماهنگی حرکتی خود مشکل دارند کمک کنند.
 

به دست آوردن مهارت های مناسب اجتماعی

فرد می تواند راهکارهای را برای تقویت تعامل خود با دیگران، بیاموزد و مهارت های اجتماعی مناسب را برای برقرار روابط اجتماعی با دیگران به دست آورد.
 

دارو درمانی

هیچ دارویی برای درمان خود بیماری سندرم آسپرگر وجود ندارد. داروها در بیماران سندرم آسپرگر می توانند برای کنترل رفتارهای مشکل ساز، مفید باشند.

با این حال، درمان های دیگری نیز وجود دارد که می تواند مهارت های ارتباطی، تنظیم عاطفی و تعامل اجتماعی را بهبود بخشد.

داروها اغلب برای درمان علائم زیر تجویز می شوند:

آریپیپرازول برای کاهش تحریک پذیری

ریزپریدون برای کاهش اضطراب و بی خوابی

گوانفاسین، اولانزاپین و نالترکسون برای کاهش بیش فعالی

مهارکننده های برگشتی انتخابی سروتونین (SSRI) برای کاهش رفتارهای تکراری
 

روش های درمانی جایگزین سندرم آسپرگر

رژیم های غذایی خاص، مانند رژیم های غذایی بدون گلوتن و مکمل های ویتامین، می توانند برای این بیماران مفید باشند.

شواهد حکایتی حاکی از آن است که مصرف منظم روغن ماهی ممکن است به اضطراب و برخی مشکلات شناختی کمک کند.

علاوه بر آن بررسی ها نشان داده که موسیقی درمانی، درمان ادغام حسی، طب سوزنی و ماساژ درمانی می تواند در بهبود رفتاری های مربوط به سندرم آسپرگر موثر باشند. 3

پی نوشت:
1.www.drdr.ir
2.www.chetor.com
3.www.pezeshket.com